domingo, 14 de abril de 2013

Atopei o blog

Agardo que poida seguir
Como non me reciclo , mellor dito quedeime anticuada, agora deume faena poñerme aquí
Voulle dar a publicar, pa facer o experimento

domingo, 29 de enero de 2012

BÁGOAS

Era unha tarde do mes de Nadal( xa era o solpor) nun país no outro lado do Atlántico, facia calor coma sempre, as mosquitas estaban alporizadas c roéndome por donde podian, por mais productos que esparexia, sempre metian o ferrón, pero aquel dia parecia que o estaban a facer dun xeito especial como agasallo pra lembralas moito tempo.
Xa todo estaba listo, as faces da xente xa non tiñan sorriso, chegaba o momento amargo dunha viaxe que se fai co propósito de visitala familia, xa tivéramos que facelo mesmo, noutras duas provincias, primeiro decir adeus en Camagüey (Sola) logo en Matanzas (Jagüey Grande) e despois na Habana ( San Miguel del Padrón) : Pasar por tantas despedidas deixan pegadas que cada diá lembras unha pila de veces, igual se lembran outros intres mais ledos.
Saimos camiño do aeroporto nun carro (como din eles) que tiña 60 anos ,xa era a cuarta vez que iamos no mesmo carromato, era de pélicula, rascabaan as marchas que case que habia que tapalas orellas, logo de dar tumbos durante media hora , chegamos o destino, Aeroporto -José Martí , alí esperamos que chegaran uns familiares que viaxaban con nós, tardaron, e a min entroume unha pila de nervios xa estabamos na fila pra facturar cando chegaron, manos mal que con nós habian cinco persoas e entre todos collémoslles a vez na ringleira, e o final tiveron sorte que ninguén refunfuñou .Cando xa todo estaba listo antes de ser hora de pasar os cotrois, sentamos todos xuntos pra tomar algo, xa a ninguén lle corria nada pra dentro, logo de estar alí un pouco, había que partir, xamais me pode esquencer tal intre agre, de ver como uns rapaces curmáns dos meus curmans, lles caían as báguas na despedida con tremenda dor.¿canto darian porque iso non acontecera?.
Así levan milleiros de anos as persoas emigrando , e deixando trás si regueiros de baguas e dor. Que fermoso sería non ter que irse nunca por necesidade, poder morar na terra onde se nace ata o fin , sin ter que sentir esa profunda angustia polos seres queridos, tanto os que se van, coma os que se quedan, sentimos que algo non queda completo, que o mundo está regado de persoas alleas, e esas persoas son as grandes sufridoras de cambios.................. solo todos eles saberán o mal que o pasaron ........ anque todo fora bén....... todo iso non deberia de pasar, por largo tempo, solo deberia de existir por trocar culturas , idiomas, praceres ,e visitalo mundo, pero sempre telo dereito de poder elixir onde poder deixalos seus ósos

domingo, 11 de diciembre de 2011

Xa estou na casiña

Aquí estou de novo, xa fai 4 dias, pero ainda estou facendo a dixestión de tan longa e pesada viaxe, perecia cousa de tolos, (claro que algo hai que estar) de repente non poido contar , non saberia por dende comenzar, o mellor cando xa me esquenza de xemellante descontrol, volvo a realidade. Foron miles de km, algunha que outra cousiña regular, pero moitas boas,atopei xente fantástica, moita dela xa a coñecia, outra foi a primeira vez, pero foi coma si xa fóramos amigos de toda a vida, todos tiñan a mesma canción, dar quixas e mais queixas, que ganaban pouco e non lles chegaba para nada, pero eu saquei a miña conclusión, non todo era tan malo, viaxei alí fai 12 anos e vin unha diferencia a favor da xente, todos vestian mellor, e comian mellor. O país si que está moi deteriorado, pero algo é a xente que son moi folgazás, sempre se notaba a xente mais traballadora ata tiña a casa mais limpa, e sin trastos o seu redor.
Bueno si vistedes algunha Película de Cuba son auténticas, sin trampa nin cartón.
Teñen teléfono pero casi que non lles faria falla, teñen a gorxa tan fina, que non se quedan curtos berrando, ¡¡¡ por deus vaia algaravía que forman!!! , Pouco durmen, as 12 da noite hai leria, e as 5 da mañá xa están a berros de novo, ¡¡¡Mimadriña canto votei en falla o silencio da nosa terra!!!

viernes, 18 de noviembre de 2011

AAAAASUCAR!!! ME VOY A CUBA

A todolos lectores do este blog
infórmolles que faltarei uns dias, pero a volta terei unha nova historia que contar.
Vou para o Caribe coma o curro, pero non cos cartos da quiniela, si non co esforzo de aforrar algo durante moitos anos.
Xa vos contarei algo do que me acorde, si é que traigo algúnha aventura.
Moitos bicos

lunes, 22 de agosto de 2011

Reflexión

Manda carallo co dia de hoxe !!! en pleno ajosto e deste xeito !!! imos aviados cara o inverno, agora os dias cada vez son mais curtos é vaia maneira de pasalo verán casi sin ollalo.
Menos mal que o pasamos ben vendo o PAPA, según alguns foi todo un éxito, ¿para quen? me lo expliquen que así entendo!!! como se dí comunmente) ¿donde está a ganancia? respeto o que cada quén cree ou deixa de crer, pero xa está bén de que nos intente meter a estas alturas........ !sobre todo os beneficios adquiridos polo país!!! Sempre estiven da cordo que si non crees en algo non tés a que agarrarte, todos temos o punto fraco da vida, ou mais ben moitos puntos fracos, e precisamos no mais fondo pedir un milagre, hai veces que está ahí, pero outras moitas falla, cando falla... ¿que se pensa? moitas cousas !! sobre todo no inxusto que é o ser que lle pedimos con tanto fervor algo tan lóxico como a saude para a xente moi nova,( entre eles nenos)cando se ve xente morrendo de fame, e moitas atrocidades sin xeito nin maneira, ¿que controla ese ser sobrenatural?.Claro está non me extraña que agora a xustiza faga o mesmo, non controlan nada, non saben quen ten razón, nin quen non, levan toda vida con un xefe así!!!!, Bueno non é tanto , eu sempre pido a Deus, pero os curas, os bispos, o papa e toda esa culimaia, era moita hora que foran traballar, si tan siquera souberan como é un esforzo físico comprenderian millor as persoas, saberian que as cousas non can do ceo, e que a loita por vivir non é solo conto barato, pedirian menos, gastarin menos en burradas, e darian mais os que en verdade o necesitan, pero os curas sempre foron ensinados para pedir con artimañas raras, din que axudan os probes necesitados, si os cartos que se gastaron para que viñese a España, os mandaran o corno de África invertidos en alimentos, moitas vidas salvarian, e mais quitaban paro na xente traballando na procura deses alimentos, que xa podian ser bastantes miles de persoas, e de feito hai extensión dabondo de terra fertil para traballar con recompensa axeitada para comeremos todos.
Pois non digades que non fixen unha gran oración !!!!!!!!!!!!!!!!!!
O que pasa e que non saben de min para organizalo mundo ,JAJA

sábado, 6 de agosto de 2011

Un dia porco de agosto

Que pouco traballadora está a xente !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!. Non hai maneira de ver cousas novas no blog, doulle cen-mil voltas cada dia, e case que ningúen pon nada, xa se ve que está de moda outro xeito de comunicarse, pero eu non vexo que teña mais contido, ler historietas aquí da para mais, sempre vexo o que sale anque en ocasions non comento nada, pero sempre me gusta.
Hoxe foi a feira rural en San Sadurniño, tiña pensamento de ir, pero o dia portouse moi mal e non animaba nada a sair da casa, menos mal que tiven a Birtukan para que non me deixara aburrir, así e todo entroume o sono, ela notoumo, e díxome ¿ e logo porque non durmiche de noite?¿ e como lle explicas a unha catixa de 5 anos as cousas polo miudo? anque ela entende moito, hai moitas cousas que non as entende ninguén , sempre aparecen cousas que che quitan o sono, outras fante moi feliz, ¡¡¡ pero iso dura tan pouco !!

domingo, 3 de julio de 2011

Sol e sombra- e pasando o tempo

Agora que a xente está de parranda, nas praias, de paseo por algún lugar exótico, de merenda nas festas, ou sea, de carallada,porque os dias préstanse de maravilla, eu sigo aquí sempre mirando si alguén pón algo, no blog, no Facebook, nos correos, mirando pola fiastra, para ver si o sol para de quentar moito pra sair coa fouciña e cortar herba para as pericas, ou mirar si se enxugou a leña e gardala pra quentalo fuciño no inverno. En fín vida de vella," non de bella vida" xa casi que.....me poño a pensar e escápame o tempo e non vexo a maneira de paralo, estou non mundo coreño coa miña forma de pensar, a pesares de que iso é o que fago, non fago o que quixera facer, sinto un gran valeiro, son coma unha pomba coa as ás esmoquenadas e non pode alzalo vó, non pretendo chegar moi lonxe, solo me chegaba voar a outros lugares e tomar aires distintos durante uns intres, pouco pido " e pido moito"porque nin iso merezo facer, todos chegamos a este mundo con algo destinado no camiño da vida e por mais que o queiras arredar de ti sempre te persigue.
Como decimos os de sempre " o caso é ter saude"!!!!!!!!!!!!!!!!!e seguir o pé do cañón, que hai outros xeitos de vida moitíiiiiiiiiiisimo mais ruins