Hai un dito que di (La cuesta de enero),pero cabe pensar que xaneiro levámolo nós as costas , a mín non me afeta o de gastar mais cartos, pois dende que os meus fillos,entenderon todo o tinglado, non me preocupei de que eses dias teñan algo especial ¡,porque costa mais,! sempre espero calquera día para sorprender, e como non contan cando vai ser failles mais ilusión,e tal vez mais falla.
O que me amola de xaneiro ,e a dichosa gripe,¡esa condanada! sí que se pón derriba dun ¡e como lle digo que se vaia? e para mais ,o mal tempo que nos toca ,isto sí que e o un oso duro de roer.a tristura dos dias ,pequenos ,frios, e escuros ,anagan a casa de soedade,ata a natureza está durmida, está agardando que pasen os dias, para sair desa penunbra, que garda o seo segredo dende toda a vida
1 comentario:
Ola, aquí ando!! ;)
Entro sempre a ler o que escribes, aínda que son moi preguiceiro e case nunca comento, e ata algunas veces quedo abraiado... por certo, moi chula a poesía da entrada anterior. Os meus parabéns aos dous!!
Xaneiro éche xaneiro, a min, de vez en cando, ata me gustan os días eses oscuros, cortos, fríos e de choiva... como de estar na casiña e ver chover pola ventá, cousa bonita!! Por sorte, a gripe vouna esquivando...
Biquiños, e alégrome que lle pasara a gripe ao blog. ;)
Publicar un comentario