A Cuba (año 2001)

Hace ahora justo un año
que me metí en la aventura
de tomar un avión
he irme volando a Cuba

Allá me fuí decidida
a satisfacer mi ilusión
¡y fué tanta la alegria!
que lloraba de emoción

Cuando pisé suelo en Caba
sentí que algo me envolvia
era el calor de la Isla
que mi cuerpo extremecia

Me sentí otra persona
sentí que pude llegar
a la tierra donde otros
no pudieron regresar

Yo volava entre sus tierras
y volava el pensamiento
y en mis dentros decia
¿porqué pasaria el tiempo?

Bastante tarde llegué
pero al fin yo he llegado
a la tierra donde unos tios
sus vidas allí han dejado

El poco tiempo que fué
lo viví intensamente
y lo pasé muy feliz
en medio de aquella gente

Ahora yo miro el cielo
y veo la misma estrella
que miramos todos juntos
aquella noche tan bella

Mil veces estoy allí
paseando los caminos
recordando aquellos dias
que fueron algo divinos

M e regresé impregnada
del aroma de azahar
del cariño de mi gente
tan dificil de olvidar

Gente con amor limpio y puro
fué lo que allí encontré
y sumida en la tristeza
a mi tierra regresé

Adios les dije afligida
adios les dije llorando
porque unos seres queridos
atrás los iba dejando

Aquí tengo la esperanza
y añoro sin parar
que muy pronto en la vida
nos volvamos a encontrar

Sería un dia glorioso
como caido del cielo
volver estar junto a ellos
y decirles cuanto los quiero

Adios mi Cuba querida
la tierra donde yo fuí
bonita alegre y preciosa
como una rosa de abril

A NOITE

Un poema a noite
eu quero facer
e lembralo sempre
ó anoitecer

De noite temores
de noite amores
a noite e moura
e xa non ten cores

¿Mais que hai de noite?
¿que non axa de dia?
só algunhas curuxas
fan algarabia

Tamen oes os grilos
nas noites do verán
que saen do burato
e camiñan polo chan

As ras e os sapos
cúcanlle a lua
e os cas e os gatos
tamén van de trua

Se sales de noite
polos carreiriños
atopaste neles
a moitos bechiños

Noite crara
noite prácida
que amosas no ceo
mostrando a tua gracia

Levas un mantelo
bordado de estrelas
cunha lua chea
¡que ledicia o velas!

As noites galegas
que fermosas son
cando vas de festa
e oes o acordeón

Férveche o sangue
nunha noite crara
cando vas pra troula
e oes a foliada

Si se pon chovendo
a noite e mais fea
e todo e mais mouro
se vives na aldea

¡¡¡¡Todo iso non importa
ten unha grandeza
vivir noite e dia
na naturaleza!!!!

¡UNHA APERTA!

SOEDADE

Xa fai moito tempo que non escribo no blog.
Teño moitas cousas pra contar pero non sei por donde comenzar.
Hoxe vou falar , da soedade.
Cando era nova , pensaba, mellor dito , non pensaba, que iso da soedade non existia, pois ben meus queridos lectores, non é unha coña, miro todo o arredor, e ¡ cantidade de persoas solas ! xa con edade considerable, e ven triste, si se atopan mal ¿por quén chaman?.Moita xente que fixo un sacrificio pra darlles unha preparación os fillos e logo, está coma un pao entre catro paredes, e con sorte son dous paos, pero ¿que conversan?¡ sempre o mesmo! e soutro dia ¡o mesmo! ou se non como están moi aburridos, miran todo o dia que fan os veciños, ou se non chaman a miudo o (querido celador) pra ir o médico , e alí parolar un pouco con alguén coñecido, e depaso levar a desagradable sorpresa de que o colesterol sigue alto, a tensión, vai polas nubes, ten artrose nas xogas, etc.etc. etc.. Volta pra casa e, mañán o mesmo, esperando que tal vez soutro dia sexa peor.
O inverno e longo, a saude pouca a soedade moita, logo tamén se acoplan os tristes recordos vividos,¡ e algún que outro bo tamén! .Saen a camiñar lentamente , sabe Deus pensando ¿que?, voltan moi quedos pra casa, pra donde ninguén os ve, Moitos vellos ficán solos moitos anos, despois non saben vivir con ninguén tanto están a sua maneira , que non son capaces de adoitar outro xeito de vida ¡¡ e logo decimos que son raros !! ¡¡tal ver tal esperar !! e o tempo pasa non santiamén.
Isto cada vez con tanto modernismo e peor, non hai necesidade, nin sequera a dignidade, de faguerlles compañia, e mostrarlles un anaquiño de agarimo, pra que non se sintan con tanta soedade, naide di que sexa doado, pero e moi necesario, mais tamén creo que non tén amaño

Perdoade si o poema está descarado, pero as persoas tendemos a ser toda a nosa vida dun xeito, si ese xeito muda, a persoa non e a mesma, está forzada nese cambio, como veredes sigo sendo a mesma, hai 30 anos que escribín a poesia, e sigo pensando o mesmo ,anque ¡ algunha vez !......un cala o que está pensando, porque tamén pode ser que non teña razón. Pero creo que aquí neste caso todos estamos moiiiiii.... perxudicados, todos sabemos de enfermedades moi malas e sufrimos horrores de velas, e sen dúvida, e de todo o modernismo que temos. Comemos mer.. e respiramos moita mais

OS MERLOS E A XENTE

Un dia de neboeiro
un paxaro oín cantar
e cantábache tan bén
que me puxen a escoitar

O paxaro era un merlo
deses que son todos mouros
faciao con tanta gracia
que deron a cantar outros

Todo cheo de asubios
estaba o neboeiro
era un dia deses feos
pero estaba parrandeiro

Parolaban uns con outros
cambeaban o asubio
mais eles non se chufaban
non facian ningún lio

Se a xente foramos merlos
canto mellor non sería
non fariamolas guerras
todo seria alegría

Eles por fora son mouros
pero por dentro son brancos
e anque o dia sexa feo
agarímano cos cantos

Mais nós que somos persoas
moito temos que daprender
faguer que os dias sexan craros
e que deixe de chover

A choiva do ceo e boa
pero non así a da terra
acónon hai mais que foula
pois todo isto eche a merda

As prantas canlles as follas
e os toxos xa ban queimados
xa estaremos todos podres
do aire que respiramos

Por moito que se parola
xa non fai caso ninguén
mais os que teñen a culpa
anse de foder tamén

Se escoitamolos paxaros
na sua conversación
decatamos deseguida
o noso pouco corazón

Eles enténdense sin fala
nós falamos a boullón
mais as nosas paroladas
poucas teñen a razón

Na procura de arandos

¡¡O sábado de rally !! e o domingo, de rastrexo!!

Facía mais de 50 anos, que non facía tal cousa, ir a fraga buscar mirillóns, ¿e que son ?así lles chamamos no meu entorno ,a os "arándanos del bosque"quizais en cada lugar estexan batizados con distinto nome, pero eu crieime chamándolles así, e como di a canción así "siguiré".

O caso foi que de coña, quixen ir ver cando de rapariga ia a esa fraga con mais rapaces na procura deles, e foi tan grata a sorpresa que alí estaban, coma se o tempo se detuvera, coma sempre acompañábame Ana, que alucinaba nunca vira tal cousa, e a min nunca se me ocurrira levala, pasamos tres horas , coma as cabras espenicando froitiños, que iamos comendo, e gardando, para facer mermelada, o resultado foron 780 gr.,que hoxe convertín nunha deliciosa mermelada, ecolóxica casi cen por cen, pois algún azucre era de cana cubana sin refinar.

¡¡¡Que vergoña de políticos!!!

En verdade decídeme se vos gusta como se insultan os políticos?


Case que me dá vergoña velos, e mais como a xente e capaz de crerlles algo? ¿quén di a verdade?, cada quen vai crer o seu ídolo, entón pra que lado imos, os que non temos ídolo ningún
E que non hai que ter moitas luces pra darse conta,da cantidade de enganabobos que son.
Os dous cabecillas, mandamais! poñéndose podres! ¡home por deus! e despois queremos que a xente sexa educada, que se respete,¡pero! ¿que vemos? ¿que nos ensinan eles?
Sempre pensei que a xente sen cultura eramos os "túzaros"pero.......doume conta canto lles quedou por daprender , a semellantes persoaxes.

Canto me gustaria velos pelexando corpo a corpo, Jijijiji ata os azuzaria haber se se escornaban dunha vez. (por fabor aibrámolos ollos) rinse de todos Nós.
Tiñámos que sair a rua en manifestación pra pedirlles EDUCACIÓN

A todalas NAIS do mundo

A ti que os levache no ventre , que cargache con eles traballando de sol a sol.
A ti que cando tiñan fame dechelles de comer cando tiñan frio aroupacheos.
A ti que pasabalas noites en vela abalando no berce ,morta de cansada.
A ti que te erguias cediño para facer as labores, e logo mandalos a escola.
A ti que quizais con moitos traballos, sacache pa diante unha familia.
A esa nai que nunca lle dixeron grazas mama, e que ela nunca pideo nada
Que tal vez o único que recibeo foron malas razóns, e ela comendo bágoas
de dor sigueo dando todo, e moito mais, por eses seres que ela mesma trouxo
o mundo, e que daria a sua vida por velos, sans e felices.
A esa nai tan especial que e a gran maioría, e que tan poucas veces se lle ten
en conta todo o que fai, si non todo o contrario, trátase con esixencia sen
grazas a cambio .

Para todas esas mulleres sin distinción de razas nin relixions, e quedando
moi pequeniño o relato, os meos parabéns, e o agasallo mais importante que e
o cariño o recoñecemento e o respeto, que cada dia da sua vida sexa mais doada
Moitas honrras e moitos bicos a todas

A MIÑA PARROQUIA

• Que triste te estás quedando
• miña parroquia querida
• os mozos fuxen de tí
• os vellos perden a vida
• As casas quedanse soias
• e choran de soedade
• non hai como ollalas
• para entender a verdade
• Por elas sube a maleza
• o vento levou as lousas
• chove dentro do sobrado
• así se acaban as cousas
• ¿Onde van aquelas xentes?
• que asubiaban nos montes?
• ¿onde van aquelas mozas?
• que ian coa auga das fontes?
• Cantos lugares morreron soios
• e agora o sitio ninguen coñece
• alí hai sombras da sua tristura
• alí hai toxos no canto dun berce
• ¡Que soedade se está sentindo!
• na pouca xente que está vivindo
• sinto dor fondo de verte así
• sinto que moito foise de tí
• Non hai tabernas, nin zapateiros
• nin costureiras,nin os zoqueiros
• Non hai as mallas, non hai o souto
• nin hai aquelas festas tampouco
• Hai tantos anos que mudou todo
• que tan desfeita ,verte non podo
• Igrexafeita levas por nome
• e teño medo que este che quiten
• as alimañas que andan preto
• igual un dia otro che visten
• Os que se foron renegan de ti
• soio de mortos voltan pa aquí......

Amor--silencio--e maldade

Vou comentar algo que me fixo poñe-la carne de galiña:

Fai uns dias, por casualidade visitei unha casa que por circunstancias da vida quedou desavitada un tempo, gardando no seu interior toda-las pertenzas dos seus finados donos.
Eu non coñecía aquela xente, pero revolveume o corpo ver que seres desalmados,fixeran unha desfeita co que alí atoparon, (roubaron)moreas de cousas pero mais que nada, destragaron ,pois algo do que se apropiaron non lles servia de nada, iso penso ¿de que lles ia valer algunha porta de lacenas de deseño orixinal?, ou ben ¿as dun roupeiro tamen de deseño? etc .etc.etc.

Todo isto fora creación dun dos donos que era un maniñas, e diseñaba e creaba co seo propio inxenio, tallando a madeira, e facendo o seu gusto o que alí habia , pero o que mais me doeu foi ver moreas de libros espallados po-lo chan. Lembrei aquel ser adicado a o traballo e a cultura en corpo e alma, e ultraxado inutilmente por alguén "mui ignorante", pois o mais enrequizador do ser humán, tirárano vilmente.

Cheguei a esta conclusión despois de ver que nun cuarto tiña , miles de diarios ben ordenados e clasificados por anos, isto deume a entender que era culto e ordenado. Sentinme mal soi de darme conta da falta de respeto tan grande que existe, para co noso próximo,e con cousas tan importantes como son os libros.

Quizais todo o que roubaron non lles quitou de seguir facendo a mesma fechoria, mais se leran algún da queles centos de exemplares que alí deixaron, ian aprender a ser xente de bén, e decatariánse de que estragando cousas non se chega a ningures.

Esta casa está o carón dun rio e o seu murmullo e un remanso de paz.

LUAR

Onte tiven o pracer de ir a ó programa da tvg que dirixe Xosé Ramón Gaioso. A verdade e que me gustou moito, eu xa fora outros programas da tvg pero non me gustaron coma este, a mín como me gusta moito oir contos, non me aburrin nadiña, e mais, habia moita animación , non deixaron que a xente se durmira.
Tiñanme contado que era mais fermoso dende a casa, pero a miña opinion non e a mesma, gustoume ver en directo a Jorge Mira , a Carlos Baute que está ¡¡¡¡boiiiisimo!!! a Marta Sanchez a os contadores dos contos, en fin a todos pero como son fán incondicional de Mucha e Nucha, quedaria toda a noite a escoitalos e a velos. Pois quizás non entenda de cultura pero sei o que representan para nos, os galegos de pura cepa, poñen tanto interese nas suas (parodias) que vivo a sua combersa intensamente, e fanme escagallar coa risa, non sei quen lles escribe os guions pero sobralle imaxinación, e non soio o que teñen ensaiado pois sóber da marcha improvisan moitas cousas e salen igual de graciosos, penso que o que non lle gusten ten o sentido do humor caducado.
Todo foi bén pero teño que suliñar unha cousiña, de pouca importancia co motibo da organización da viaxe, o que fai os tramites deberia saber que os menores de idade non poden ir a eses acontecementos, e mais que o coche non e propiedade dos primeiros que se lles deixa subir, despois xa pensan que son os donos daquela cadeira, pa toda a vida

internet

• Fixo estes dias un ano, comencei unha aventura , quixen saber algo que nunca imaxinei que me ia enguedellar tanto (era nin mais nin menos) que este medio de comunicación.
• O primeiro dia pensei ¡¡hai Deus isto non e pra mín !! -¡¡vaia rollo!! pero o ánimo non decaeu e pouquiño apouco fun furulando, con un só dedo , e letriña a letriña, e moito interese algo saliu. Pero seguia a pemsar -¡¡estou tola pra que "coño"fago isto !!
• Hai un refrán que dí que ( fai mais o que quere que o que pode) e ben certo ! a azotea no-a teño mui brilante, pero a curiosidade está o día ,entón cruzo toda-las dificultades que ten cumplir mais de SESENTA para facer unha reciclaxe da memoria, non me gusta nadiña facerme maior, non me gustá a rutina de todos face-lo mesmo, deixarse levar cos anos ¡non ! iso non !.Non camiñarei erguida, non ollarei ven, terei moitas outras cousiñas , pero mentras a mente me deixe un anaquiño de luz ,voume negar, a ser "vella".
• Convido a moita xente coma min que non sigan unha rutina, paga a pena intentar cousas novas pra non caer nun sistema herdado que levamos os galegos, que é recuar de todo o innovador
• Agora estou aquí a contar esta experencia, grazas a miña vontade, e tamen grazas os meos fillos, Ana que me animou a participar nos obradoiros, e Alexandre que despois quixo que mercara o ordenador, e outro agradecemento especial , para o rapáz que tivo a grandiosa pacencia de ensinarme e de aguantarme, que foi Victor Gonzalez
• Por todo iso e porque de verdade para mín é unha paixon, meterme aquí a fozar nas cousiñas que daprendín , quero faguer omenaxe a este ano que levo enguedellada e polo tanto, entretida e comunicada, tamen como non o Concello de San Sadurniño grazas por fague-los medios de ter a aula de Dinamización

O NOME DO VENTO

Fai uns dias comentei sobre o acontecido co vento:
Perdoen vostedes eu ignoraba o seo nome, agora si que oio como lle chaman pero na quel intre non lembro oir nome ningún ,enton pensei que quedara sin batizar pero xa vexo que quizais primeiro pasou e despois mediron a forza e logo cunha variña máxica cimbraronlle o nome para intentar cazalo,(tarde piache) klaus, que non sei si e Santa Klaus, ou klasus klay como queira que sexa os estragos naide puido evitalos e son ben abondosos,de santo tiña pouco e de boxeador tiña moito pero non tivo contrincante fixolle a todo CAO. E moi posible que este fenómeno nos visite mais veces pero quixera que protección civil alarmara dun xeito mais severo, e tomar conciencia de que non se trata dunha "coña"puido ser algo mui grave, atrapando moita xente nas ruas. Deberian de prohibir rigurosamente sair de zonas ben protexidas ,velar con moito interese pola seguridade das persoas, como fan nalgun país que isto pasa a miudo

Na Arca de Noé quedou vida

Un dia para a hitoria 24 de xaneiro do 2009
Pouco hay que decir que non se saiba xa Foi unha noite endemoniada chea de furia
Soprou con tal xenio que queria lebalo todo, pero ,todo todo, seria moito? ¿non?
O amencer cando xa voltou a calma, o primeiro que escoitei foi un "corvo" ¡seguia vida na terra!. Entón con moito recelo ollei pola fiastra ,para comprobar que non so o corvo quedaba vivo,tamen desexaba moito que o mal fora o menor posible, e po-la miña parte quedei satisfeita ,puido ser moito peor
As avarias amañanse perdense alguns cartos pero logo pasa ,e case todo quedou nun gran susto
Sinto moito as vidas que se foron por culpa de semellante vento saido do mesmo inferno.Pero hai que recoñecer que tal desastre puido levar por diante moitas vidas mais da maneira que quedou todo rodas arriba .Eu xa lembro outros dous temporais parecidos ,pero este pareceume especialmente tolo
Ninguén o batizou non deo tempo a buscarlle o nome ,¡ pois non me pareceu un aborto!¡ estaba ben logradiño,! fallaron os padriños non chegaron a tempo do parto -¡e iso que pa estas cousas a imaxinación sobra ! pero tamen comprendo que non estamos no Caribe que ahí xa saben o nome o dia que se enxendra e aquí todo mundo acojonado esquenceu se seria home ou muller e non se decantaron por ningun
Agora sorte a todos e ADIOS que nunca mais poida voltar!!!!!!!!!!!!

As costas con xaneiro

Hai un dito que di (La cuesta de enero),pero cabe pensar que xaneiro levámolo nós as costas , a mín non me afeta o de gastar mais cartos, pois dende que os meus fillos,entenderon todo o tinglado, non me preocupei de que eses dias teñan algo especial ¡,porque costa mais,! sempre espero calquera día para sorprender, e como non contan cando vai ser failles mais ilusión,e tal vez mais falla.
O que me amola de xaneiro ,e a dichosa gripe,¡esa condanada! sí que se pón derriba dun ¡e como lle digo que se vaia? e para mais ,o mal tempo que nos toca ,isto sí que e o un oso duro de roer.a tristura dos dias ,pequenos ,frios, e escuros ,anagan a casa de soedade,ata a natureza está durmida, está agardando que pasen os dias, para sair desa penunbra, que garda o seo segredo dende toda a vida

Só hai 50 anos

Na beiriña dun regato
sentada na carballeira
escoitaba o paso da auga
sempre da mesma maneira.

O soar da campaiña
que lebaba o castrón
facía notas coa auga
e saía unha canción.

Metidos entre a follase
os raios do sol radiante
as rochas cheas de musgo
e as ras saltando diante.

Os paxaríños piaban
voando nas avelás
e as vacas comían herba
un anaco mais para trás.

Os abellóns roncadores
chupando todas as flores
e as pinguiñas da auga
brilaban de cen mil cores.

Alí pretiño de nós
as ramas dos mirillóns
estaban cheas de froitos
para moitas ocasións.

Este regato está ahí
todo cheo de maleza
a auga xa non murmulla
vaise chea de tristeza.

Xa non olla aquela nena
que tanto xogou con ela
xamáis voltará a vaquiña
que se chamaba marela.

A rapariga da historia
quixo voltar para atrás
e rebobinou a vida
un anaquiño namais.

¡Si Señor !¡gustalle o roxo!

Sigo experimentando! agora poño verde ¡e como falle! leva clara ! voulle chamar de todo. Ca... Pu... Ma.... todo iso pero non pensedes mal que iso pode decir moitas cousas por exemplo: Cariño ,¿Puedes Mañana? xa veredes como funciona ,con estas palabras tan agarimosas

Volvendo a intentar

Bou mirar si poñendo unha cor moradiña teño mais sorte.
Onte escribín un pouco ;pois facía moito tempo que non podia entrar no escritorio) entón grazas a axuda dunhas persoas mui apreciadas por min, (que me axudaron),puiden entrar, xa enton mui contenta, ¡seleume furada ! deille a publicar entrada e non sei onde foi a parar todo o escrito
Agora teño que mirar si o teño gardado, porque logo mirei si estaba publicado ¡Hai Dios meo ! e non estaba ! quixen voltar a escritorio e non me dei maña ,ou ¿ será que este cacharro tena tomado conmigo?