Xa fai moito tempo que non escribo no blog.
Teño moitas cousas pra contar pero non sei por donde comenzar.
Hoxe vou falar , da soedade.
Cando era nova , pensaba, mellor dito , non pensaba, que iso da soedade non existia, pois ben meus queridos lectores, non é unha coña, miro todo o arredor, e ¡ cantidade de persoas solas ! xa con edade considerable, e ven triste, si se atopan mal ¿por quén chaman?.Moita xente que fixo un sacrificio pra darlles unha preparación os fillos e logo, está coma un pao entre catro paredes, e con sorte son dous paos, pero ¿que conversan?¡ sempre o mesmo! e soutro dia ¡o mesmo! ou se non como están moi aburridos, miran todo o dia que fan os veciños, ou se non chaman a miudo o (querido celador) pra ir o médico , e alí parolar un pouco con alguén coñecido, e depaso levar a desagradable sorpresa de que o colesterol sigue alto, a tensión, vai polas nubes, ten artrose nas xogas, etc.etc. etc.. Volta pra casa e, mañán o mesmo, esperando que tal vez soutro dia sexa peor.
O inverno e longo, a saude pouca a soedade moita, logo tamén se acoplan os tristes recordos vividos,¡ e algún que outro bo tamén! .Saen a camiñar lentamente , sabe Deus pensando ¿que?, voltan moi quedos pra casa, pra donde ninguén os ve, Moitos vellos ficán solos moitos anos, despois non saben vivir con ninguén tanto están a sua maneira , que non son capaces de adoitar outro xeito de vida ¡¡ e logo decimos que son raros !! ¡¡tal ver tal esperar !! e o tempo pasa non santiamén.
Isto cada vez con tanto modernismo e peor, non hai necesidade, nin sequera a dignidade, de faguerlles compañia, e mostrarlles un anaquiño de agarimo, pra que non se sintan con tanta soedade, naide di que sexa doado, pero e moi necesario, mais tamén creo que non tén amaño
2 comentarios:
Ufff!! Non é sinxelo comentar algo neste texto que reflexa con tanta nitidez a -demaisadas vedes- desgraciada vida real... É moi triste que a realidade sexa esa.
E atrévome a dicir que por outra banda penso que depende de un mesmo dar os primeiros pasos para espantar esa soidade, con axuda sempre é máis sinxelo, por suposto, pero o primeiro paso teno que dar cada un, penso eu.
Eu xa fai moito tempo que non teño ningún dos meus avós, pero vouche dicir unha cousa, se os tivera gustaríame que tiveran as mesmas inquedanzas, enerxías e fosen tan reivindicativos coma ti. Sobra dicir que eu tamén quero desa forza!! :)
Moitos bicos!
¡ Non é tan xinxelo!.
A sociedade que temos agora, danos medo, non nos atrevemos a falar, logo nos din que estamos chochos, non lles importa como viva cada quén, e mais, na primeira queixa , a solución e levalos a un asilo! Algo de razón teñen pola dificultade que teñen de loitar con nós!!!!!!!
Publicar un comentario