- Que triste te estás quedando
- miña parroquia querida
- os mozos fuxen de tí
- os vellos perden a vida
- As casas quedanse soias
- e choran de soedade
- non hai como ollalas
- para entender a verdade
- Por elas sube a maleza
- o vento levou as lousas
- chove dentro do sobrado
- así se acaban as cousas
- ¿Onde van aquelas xentes?
- que asubiaban nos montes?
- ¿onde van aquelas mozas?
- que ian coa auga das fontes?
- Cantos lugares morreron soios
- e agora o sitio ninguen coñece
- alí hai sombras da sua tristura
- alí hai toxos no canto dun berce
- ¡Que soedade se está sentindo!
- na pouca xente que está vivindo
- sinto dor fondo de verte así
- sinto que moito foise de tí
- Non hai tabernas, nin zapateiros
- nin costureiras,nin os zoqueiros
- Non hai as mallas, non hai o souto
- nin hai aquelas festas tampouco
- Hai tantos anos que mudou todo
- que tan desfeita ,verte non podo
- Igrexafeita levas por nome
- e teño medo que este che quiten
- as alimañas que andan preto
- igual un dia otro che visten
- Os que se foron renegan de ti
- soio de mortos voltan pa aquí......
domingo, 19 de abril de 2009
A MIÑA PARROQUIA
Suscribirse a:
Enviar comentarios (Atom)
1 comentario:
Que bonitas palabras para a túa terra!!
Agora enseguida todos nos acomodamos nas modernas cidades e non miramos o que fomos, onde nacimos nin de onde vimos... xa só nos importa ter teles grandes no salón... :(
Bicos!!
Publicar un comentario